Harflere bakıyorum.
İçimden geçenleri dışa vurmak için yol aranıyorum.
Her kelime bir düzleme açılıyor ve ben
farklı kelimeleri birbirine iteliyorum
farklı düzlemlere geçmek için.

Hani derya birinin sözü , kuş misali..
Gidişini değilde bakışını arıyorum kuş olmanın.
Gideceğini görmeden alacağını düşünmek...
Kayıp hissediyorum böyle .
Birtek ben miyim böyle hisseden ?

Kaybımı hissetmek , yola olan kaybımı.
Açlığımı hissetmek , varacağım olana açlığı.
Güçsüzlüğümü hissetmek, sevmek.
Birtek ona güçsüz hissetmek.

Korkuyorum....


Çünkü birtek ona yeniliyorum...



Ölümün yüzü öyle olsa , korkarmıydım ?