3 Eylül 2009 Perşembe

Sanki yolculuk..

Uzun bir yola çıkmışım gibi.
Arabayı ben değilde hayat kullanıyor.
Gideceğim yeri bilmeden arka koltuk nezaketi ile izliyorum yolculuğu.
Yolu izliyorum sağına ve soluna yayılmış güzellikleri.
Bazılarını geri dönüp incelemek üzere belli yorum kafamda.
Bazılarınıda es geçiyorum üzerinde durmadan kararınca ...


Ama genel olarak taşlık topraklık bir arazide gidermiş gibi ruhsuzum.
Aklımda belli şeyler, belli hedefler var.

Yol boyunca bazende boş gözlerle o çorak araziye bakıyorum.
Geçip gitmesini bitmesini istiyorum.

Yaşamak istediğim gibi bir yolculuk değil.
Yinede kötü değil.

Kendimi farklı şekillerde algılamama ve düşünceme
yeni perspektifler aktmama yarıyor.

Gidiyorum o yolda, güzellikleri belleyerek kafamda.
Bazen hafif duraksıyorum ama gidiyor işte.

Şimdi fark ettiğim ise bu yolculukta yalnız olmadığım.
Göz ucu ile görüyorum onu, selamlaşıyoruz.

Konuşup sohbet ediyoruz ama bu içinden geçtiğimiz çorak araziyi değiştirmiyor.
Yolculuk halen devam ediyor.
Güzelliklerde sohbetlerimize devam ediyoruz yeni konularla.
Bazen susuyoruz , bazen konuşuyoruz.

Yolculuk devam ediyor dedim ya ..

Nereye gideceğimizi ne o biliyor

Nede ben...

1 Eylül 2009 Salı

Bu aralar ....

Bir süredir kendimi duygusal hissetmemiştim.
Ağlamayalı olmuştu bayağı.

Bakışım farklı, akışım farklıydı.
Yer olupta göğe kavuşamasam umrumda olmazdı.
Taş olup kalmış, hiçbirşeyi sızdırmamıştı içine kalbim.
Parçalanmaktan alı koymuştu kendini de benide de .
Çanları çalıyordu esaretin , eziyetin , acının.
O da kapanmıştı özünün üzerine
geçit vermemek için, ezdirmemek için.

Sanırım artk tehlike geçti.
Yine yumuşamaya başladı yüreğim.
Ağlamaya başladım yine.

Görmeye başladım yine fedakarlıkları.
Ağlamaya başladım yine , buna değecek tek şana..
Fedakarlığa ve altında yatan karşılıksız sevgiye.

Ağladım güzelce , iki damla olsa bile.
Kuru pınarlar hayat buldu bir nebze .
Belkide içimin kuruluğuda son buldu
yağmurun kucaklaşması gibi çölle.

Kalbim yine hayat buldu o ritmik seslerle.
Başladı ya hayat, olsun.

Ağlamak da güzel, ne olur acı biraz geri dursun.