Bir süredir kendimi duygusal hissetmemiştim.
Ağlamayalı olmuştu bayağı.
Bakışım farklı, akışım farklıydı.
Yer olupta göğe kavuşamasam umrumda olmazdı.
Taş olup kalmış, hiçbirşeyi sızdırmamıştı içine kalbim.
Parçalanmaktan alı koymuştu kendini de benide de .
Çanları çalıyordu esaretin , eziyetin , acının.
O da kapanmıştı özünün üzerine
geçit vermemek için, ezdirmemek için.
Sanırım artk tehlike geçti.
Yine yumuşamaya başladı yüreğim.
Ağlamaya başladım yine.
Görmeye başladım yine fedakarlıkları.
Ağlamaya başladım yine , buna değecek tek şana..
Fedakarlığa ve altında yatan karşılıksız sevgiye.
Ağladım güzelce , iki damla olsa bile.
Kuru pınarlar hayat buldu bir nebze .
Belkide içimin kuruluğuda son buldu
yağmurun kucaklaşması gibi çölle.
Kalbim yine hayat buldu o ritmik seslerle.
Başladı ya hayat, olsun.
Ağlamak da güzel, ne olur acı biraz geri dursun.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder