Uzun bir yola çıkmışım gibi.
Arabayı ben değilde hayat kullanıyor.
Gideceğim yeri bilmeden arka koltuk nezaketi ile izliyorum yolculuğu.
Yolu izliyorum sağına ve soluna yayılmış güzellikleri.
Bazılarını geri dönüp incelemek üzere belli yorum kafamda.
Bazılarınıda es geçiyorum üzerinde durmadan kararınca ...
Ama genel olarak taşlık topraklık bir arazide gidermiş gibi ruhsuzum.
Aklımda belli şeyler, belli hedefler var.
Yol boyunca bazende boş gözlerle o çorak araziye bakıyorum.
Geçip gitmesini bitmesini istiyorum.
Yaşamak istediğim gibi bir yolculuk değil.
Yinede kötü değil.
Kendimi farklı şekillerde algılamama ve düşünceme
yeni perspektifler aktmama yarıyor.
Gidiyorum o yolda, güzellikleri belleyerek kafamda.
Bazen hafif duraksıyorum ama gidiyor işte.
Şimdi fark ettiğim ise bu yolculukta yalnız olmadığım.
Göz ucu ile görüyorum onu, selamlaşıyoruz.
Konuşup sohbet ediyoruz ama bu içinden geçtiğimiz çorak araziyi değiştirmiyor.
Yolculuk halen devam ediyor.
Güzelliklerde sohbetlerimize devam ediyoruz yeni konularla.
Bazen susuyoruz , bazen konuşuyoruz.
Yolculuk devam ediyor dedim ya ..
Nereye gideceğimizi ne o biliyor
Nede ben...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder