Yapılması gerekenlere elim gitmiyor.
İçinde bulunduğum duruma isyan ediyorum.
Kendimi farkındayım, eriyorum.
Titreyen kollarım ya da dizlerim değil, içim.
Kaybettiğim ise kendim değilim sadece
ruhum , aklım, vicdanım hepsi akıyor ardı ardına açılan deliklerden.
Bir safra mıyım bedenim için ?
Yoksa külfet mi ruhumu bağlayan bedeni ayakta tutmak ?
Hangisi diğeri için daha hayırlı ?
Hangi ölüm daha iyi ?
Kalben mi ?
Aklen mi?
Bedenen mi?
