Kendimi sarhoş etmeyi çok denedim
olmuyor....
Kendime koyduğum kuralların dışına çıkmak istemiyorum ama
sürükleniyorum...
Yaşamda birşeyleri değiştirmek istiyorum
gücüm yetmiyor....
Kendi yaşamımı düzenleyeyim diyorum
tükeniyorum...
Sanırım acizliğin sınırından biraz daha girdim.
Bana kalsa delirmek üzereymiş gibi hissediyorum.
Sanki dünyada başka sorun yokmuş gibi ,sadece kendi sorunlarımı önemsemek istiyorum.
Ama yakıştıramıyorum. Ayrıntıları daha ince görmek varken neden sırf huzurlu ve aptalcasına
mutlu olmak adına kendimi körelteyim ? Sistemdeki başkaldırı noktası benim için bu iken,
başkaları için neden daha farklı oluyor ?Yaşamımda umutsuzluk var.
Görememekden değil.
Yapamamakdan dolayı umutsuzluk var.
Önümdeki tıkanıklığı aşmanın çaresi var. Var ama ben o yöne gitmek istemiyorum.
Hayatın beni sürüklemesine izin vermek istemiyorum. Tüm kainatın ,herşeyin gücüne karşı benim zayıf inadımın yenilmesini, en azından bu konuda ,bu yaşamda yenilmesini istemiyorum.
Korkmuyorum lakin sıkıştım.Basınç altındayım,şaşkınım,karamsarım,ve aynanın diğer tarafına geçmemek için direniyorum.Çarpılmak yada çarpıtılmak değil kabul edebileceğim şeyler.
Kendimi değillemek istemiyorum.İstemiyorum çünkü korkunç olacak,çünkü acımasız olacağım,çünkü değerlerimi kaybedeceğim.Çünkü kan dökeceğim,savaş yapacağım,sözcük satacağım,beni ezen herşeyi ezeceğim.
Bu sınıra dahada yaklaştığımı hissediyorum.......
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder