Neden ?

Açık kitapları okuyoruz, sonra onlardan ders çıkartıyor gibi yapıyoruz.
İnsanları dinliyoruz, sonra onları anlıyor gibi yapıyoruz.

Peki aslında biz ne yapıyoruz ?

Gözüken ile olan ne zaman aynı olacak ?
Söylenen ile anlaşılan ne zaman tutacak ?

Yapılan ile beklenen ne zaman bir olacak ?

Kendi dünyamızı geliştirmekle beraber , kendi dilimizide geliştiriyoruz.
Peki sadece bizim konuştuğumuz bir dili kim anlar ?

Dünyalarımızı birleştirsek, çıkarlarımızı birleştiremiyoruz.
Çıkarlarımızı birleştirsek, benliklerimizi birleştiremiyoruz.

Birey olmayı o kadar önemser hale geldik ki bir olmayı unuttuk.
Bölündük ,parçalandık ve kolay hedefler haline geldik.
Savaştığın cephenin büyüklüğü , görmek zorunda olduğun alanın genişliği ile sınırı ise ,
neden hala daha geniş bir savaş alanına ihtiyaç duyuyoruz ?

Sırt sırta vermekten korkmanın sebebi arkadan hançerlenmek mi, yoksa benliğinden kaybetme korkusu mu ?

Sistem birey olmaya itti. İnsanlar birey olarak yetişti.
Ben ile bizin ilintisini unuttular, unutturuldular.
Biz demek ağır gelmeye, sorumlulukları acı vermeye başladı.
Bizler azaldı, benler çoğaldı, saygı , hoşgörü kalmadı.

Ve insanların içini korku kapladı.
Herkes birbirine yabancılaştı.

Akrabalar yabancılaştı, anne ile kız , baba ile oğul yabancılaştı.
Biz olmayı bilmeyenler biz olmaya çalıştı acemice.

Öğreten olmamış, aksi gibi emsalde bulunmamıştı.
Bir çembere sıkışmış iki yabancı oldu ilişkiler.
Evlilikler zorunluluk, eşler fazlalık oldu.

Ne atabileceğin, ne satabileceğin rakipler oldular birbirlerine.
O çemberin içini diğeri için daraltan bir ayrıntı olarak görüldü kimi zaman.
Bazende kendisinden özgürlüğü çalan bir rakip idi.

Bütün bunlar eşliğinde iki kişinin beraberliği zor idi, sorun idi.

Zorlaştırmak ve sorunlaştırmak için toplum olarak herşeye hazır idik.
Elimizden geleni ardımızada koymuyoruz.
Eziyetlerimiz ,zorunluluklarımız, hepsini diğer nesillere aktarmaktan ve
bunları normal atfedip kabullendirmeye yönelik zorlamalardan vazgeçmiyoruz.

Peki nereye gidiyoruz ?