Devinim...

Farklı dünyalar, farklı hayatlar, farklı istekler...

Belkide hayata durupta baktığımız yerden dolayı.
Belkide içimizde özlem olanlardan dolayı.


Herkes kendi deviniminde .

Bu gün anladım ki Barbar Conan haklıymış.
Kendisi demiş ki" Asla yardım istemeyen birine yardım etme"

Hayatı kolaylaştırmak istedim.
Kapasitemi zorlayıp önümü görmek istedim.
Gördümde, hem belkide birçoğundan iyi gördüm.

Göremediğim tek şey duygularımdı.
Duygularımın nereye gideceğini bilemedim.
Sanki mevsimlik bir çiçekti ve ben onu sonsuzluğa sürüklemek istedim.
Yada en azından ölümümün ötesine.

Ne yaptım ki, o duyguları tattığım ilk anı korumaktan başka ?
Herşeyi hep o halde tutmaya çalışmak.
En fazla yanına yeni şeyler eklemek..

Düşündüm ki hayatımın amacı budur.
Düşündüm ki yapmam gereken bunu korumaktır.

Hep hedefime bakıp motive oldum.
Elime onun küçük bir kopyasını alıp içimden" az kaldı sonunda bunun aslı benim olacak" dedim
Aslında demeye çalıştım ama yoktu...

Tüm gücümü, tüm kaynağımı, hatta kendime ayırmam gerekeni bile feda ettim.
Birtek o çiçeği canlı tutabilmek için.

Ama desteksiz kaldım, güçsüz düştüm.
Şimdi yorgunum, yanında da yalnızım.

Başıma saplanmış bir ağrı,miğdemde bir burkulma.
Ellerimde yokluk, gözlerimde derin bir anlamsızlık.

Son sözlerimi yakıyorum kendime ayırdığım.
Üşüyen ellerimi ısıtmıyor,karanlığıma ışık olmuyor.

Sevginin sıcak ve kor gibi ateşi yerine
Nefretin , yalnızlığın,hayal kırıklığının mavi alevi ile tutuşturuyorum çevremdekileri.
Bir bir kül edip beni bağlayan herşeyi, kendimi özgür kılıyorum.
Dışımdakileri böyle söküp atıyorum.

İçimdeki acıyı ise donduruyorum.

Beklemeyin benden sevecen cümleler.
Sevgimi hak eden 2 şey kaldı.

Bir tanesi insan dışındaki diğer her varlık.

Diğeri ise fedakarlık.

Fedakar insan görmek...
Hatta insan olmasına gerek yok., hayvanda olur.

Yeterki fedakar olsun.

Yeterki en değerlisini, "BEN"nini tanımadığı bir "SEN" için feda etsin...

Daha kıymetli ne var ki ?