Otomatize bir şekilde uyandı. Haftalardır aklından geçenler hep aynı olduğu için bir bağlamda rutine dönmüş ve duygudan arınmıştı. Endişelerini ve korkusunu kokularını alamayacakları kadar derine gömmüş, hormonlarından arınmış şekilde mantık bazında ilerliyordu. Acil durumlarda uyguladığı bu prosedürü daimi hale getirdikçe hayatında renk tonları azalıyor ama karar vermesi ve huzurlu olması kolaylaşıyordu. Yeni tanıdığı birkaç insanın aynı kafa yapısına sahip olması umut vericiydi. Çoğunluğun içerisinde erimeyecek ama azınlık olacak, tek kalmayacaktı. Herşeyi daha bir kontrol altına almış, bazı durumlarda mutlu olmayıda hissetmişti.
Mutlu olmak unuttuğu bir duyguydu.
Çalışmaları sonuç verecek ve başka bir projede görev alabilecek gibiydi.
Gerçi bunları düşünmek bile sanki herhangi bir anda başarısız olmak ve bu başarısızlığı adıan geri adım atmak gibiydi.
Düşünmemeyi tercih etti. Planı vardı ve uygulamaya devam edecekti.
Şuan için a planın ile ilgili bir gelişme olmasada , b planı umut vericiydi. c planı ise yaptığı bir görüşme ve stratejisini üzerine kurduğu manevralar ile umut verebilecek seviyeye gelmişti. d planı ile ilgili hiççbir gelişme yoktu.
Ellerine baktı. Yaşlandığını hissediyordu. Zekasın keskinliğini kaybetmişmiydi yoksa alan mı değişitiriyordu ?
Eline baktı, uzun uzun baktı ...
Daha güçlü , daha deneyimli ve hissettiği doğru ise daha acımasızdı.
Düzen onu istediği noktaya mı çekiyordu , yoksa o istediği noktayı savunacak şekilde bir delik mi bulmuştu düzende ?
Görecekti.....
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder