Yaptığım hataları yapmamalıydım. Kendi düsturumdan uzakta olmak ile aynı şey bu.Mantıklı düşünmeye çalışıyorum. Hayatta olan biten herşeyin bir sebebi var ise mantık bu sebepleri ortaya koymak için yeterli diye düşünüyordum.
Bazı gerçekleri kabul etmediğimi fark ettim. Şimdiye kadar kendimi tanıdığımı düşünüyordum ama tanımıyormuşum. Kendimi tanısaydım eğer gerek eğitim , gerekse yapı olarak diğer insnalardan farklı olduğumu anlardım. Bende bazı korkular olamadığından ötürü ikili ilişkileri yürütemiyorum. Arkadaşlıklarım bile beni tanıdıkça hayret eden insanlardan oluşuyor.
Hep birinin, herhangi bir insanın bana saydığı nitelikleri bünyemde barındırmanın ne kadar iyi olduğunu düşünerek yaşadım. Şimdi anlıyorum ki başkalarının sana güvenmeleri ve senin yanında kendilerini rahat hissedebilmeleri için seninde zayıflıkların olmalı imiş.
Kimse kimseyi can kulağı ile dinlemiyor. Benim dinlememin de bir anlamı yok.
Kimse kimseyi gerçekten sevmiyor. Benime sevmemin de gereği yok.
Kimse kimseye güvenmiyor. Benim kimseye güvenmeme de gerek yok.
Ama ben kimse olmak istemiyorum.....
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder