Fazlası ile idealist yetiştirildim. Yaptıklarıma bakınca her insanın geçmesi gereken süreçlerden geçtiğimi farkındayım. Karşılaştığım zorluklar, yaşadığım eziyetler hemen hepsi beni kendi seçimlerim doğrultusunda ileri doğru itti. Arzuladığım sonuc avarmak için belki çok doğru yöntemler kullanmadım , yazık ki banada yol gösteren olmamıştı. İç güdüleri dinleyen bir canlı olarak yinede en az hasarı vererek dünyaya, varlığımı korudum. Şimdi geriye takrar bakıyorum ve gördüklerim hoşuma gitmiyor. İnsan olarak geçirdiğim ve geçirmem gereken evrelerden bu bilincim ile utanıyorum. Zayıflığımın belirtisi olarak görmek çok katı olmakla beraber, daha iyisini yapabilmeyi isterdim.
Nasıl bir anne baba ile büyümüşüm ki beni idealler uğruna yaşayan bir birey olarak yetiştirmişler? İçimdeki maya ne güzelmiş ki kendimi zararsız, hatta faydalı, bir o kadar da doğru hissediyorum ?
Bu akıl, bu vücut, bu kapasite bana verildiğine göre benimd eonu kullanmam gerekiyor.
En doğrusu için...
En doğru benim için daima öğrenerek ve düzelterek ilerlemek, mükemmele özlem duymak, hatasız olmaya çabalamak, bilgiye açlık duymak
ama en önemlisi olduğum gibi görünüp, göründüğüm gibi olmak.
Varsın el alem ne düşünsün.
Ben ölürken vicdanım rahat, kalbim huzurlu ve dolu dolu öleceğim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder