Ne şekilde ele alındığına bağlı olarak unutmak. Şifa niyetine unutmak,ceza yerine unutmak.
Şuan aklıma başka türlüsü gelmiyor.Kendimi sorguluyorum. İnsan olarak aslında hiç unutmamalımıyım diye ?Belkide kusursuzluğun anahtarı unutmamakda yada tam tersi unutmakda mı ?Dün bir farecik vardı.Bu gün ise yok.Babamın koyduğu yapışkana öyle bir yapışmıştı ki kurtaracak hiçbir yeri kalmamıştı.Beslenmeye ve var olmaya çalışan zavallı minik bir canı oracıkda harcamıştık.Öldü sanıldığı için öyle yapışık bırakılan o minik bedenin halen nefes aldığını gördüğümde içim sızladı.Vaktinden önce ölümünün sebebi bizdik.Elim varmadı bir darbede öldürüp canını almaya.Kıyamadım, kıymam gerekirdi daha fazla acı çekmemesi için kıymam gerekirdi.yavruları vardı muhtemel ve o artık geri dönmeyecekti.Hala içimde pişmanlığı var.Ama ister inanın ister inanmayın 15 dk sonra ıslık çalıyordum.Bu ne kadar doğru ? O bir candı, hayvan olması önemli değil ama ben ıslık çalıyordum.Kendimden utandım.Nasılda unuttuğumu fark ettim.Hatırlamak için nekadar çaba sarf ettiğimi düşündüm.Hala hatırlıyorum ama yinede o ilk an gibi değil.Bundan utanmamalıyım demek doğrumu onuda bilmiyorum. Belkide normal adı altında yozlaşıyoruz.Yada ben manyaklaştım kendimi gereksiz zora sokuyorum.Bilmiyorum...
Bildiğim tek şey bu halde iken içimin rahat etmemesi.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder