Zordu. Yoruldum, tükendim hatta.
Umudumu kaybettim,güneşi kaybettim.
Zindanları göğüsümde taşıdım.
Çığlıklarım aklımda yankılandı.
Çaresiz kaldım, yoksulu oldum huzurumun..
İnan bana herşeyim bitmişti.
ölüm demekti benim için.
Bedenimde olmasa bile aklımda, fikrimde , gönlümde ölümdü.
Beni ben yapan herşey için ölümdü.
Kapalı kalmış dünyamda, yalnızlığımı giderecek , eş olacak tek canın gitmesi
o küçücük dünyama kayaları doldurdu.
Tüm boşluklara tuzlu ,keskin, çirkin, renksiz kayalar doldu.
kutubun buzulları gibi ıssız, sahranın çölleri gibi kavruk.
Kum kadar tatsız ve yaşamsız.
Sen ise .......
İçime yaşam oldun.
O kayalarda çiçekler açtırdın.
Kuşlar uçuştu kalbimde.
Gelincikler açtı yürüdüğün yerlerde..
Ama...
Sensiz bütün bunlar ölüyor.
Sen böylesine tüketici ve ben , ben olmaktan uzak.
Gidişin böyle öldürücü, gelişin ise hayat dolu iken .
Bir düşün ki sözcüklerin ne denli güçlü.
Sen var ettin hükmünüde sen sür
ama ....
Ne olur beni kırma!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder