13 Temmuz 2009 Pazartesi

O kadar üzgünüm ki...

Hiç böyle olsun istemedim.

Anlatmaya çalıştığımında anlattıklarımınla alakası olmadığını anladım.
Peki ya yaptıklarım ?

İletişimsizlik çok kötü birşey.

Özellikle yorgun isen ve umutsuz berbat birşey.
Şimdi sevdiğimi bekliyorum.
Beni bu konuda anlaması ve bunu onunda anlayısı ile değiştirebileceğimi bilmesini istiyorum.

Bunu kesinlikle yapacağım , yapmalıyım.
Hatta yaptım.

Gerek sosyal , gerek iş, gerek özel hayatımda mutlu olabilmek için bunu yaptım.
Bunu çok kötü bir yoldan öğrendim.

Şimdi kaybetmek istemiyorum.
Bu kadar değerli ve kıymet verdiğim insanı kaybetmek istemiyorum.

Sana sesleniyorum hayatım...

Hayatımsın sen, tüm bu çilelere katlanma sebebim.

Açıkça söylüyorum seni çok özlüyorum. Tüm bu koşuşturma arasında seninle konuşmak bile bir nefes gibi bana.
Sana ihtiyacım var. Seninde çok yorulduğunu farkındayım ama bende ne kadar sağlam gözüksemde çok yorgunum.

Seninle konuşmaya senin sözlerini duymaya, dokunuşlarını hissetmeye ihtiyacım var.
Sen olmadna tüm bu yaptıklarım anlamsız kalıyor.

Senden vazgeçmiyorum, vazgeçmeyeceğimde.
birbirimize uyumsuzluktan değil.
Kendimizi ifade edemememizden sarsılan bu düzeni ne olur sağlamlaştıralım.

Beraber çözüm arayalım. Bilenlere danışalım.

Seni kaybetmemek için herşeyi yapmaya razıyım.
Ne olur sende beni anla ve o küçücük deseğini benden esirgeme.


Varlığın....

Hiç yorum yok: